Disgenoten

Wat waren ze gelukkig. Het jonge stel had eindelijk een huis weten te kopen. Vraag niet hoe. Ze hadden zwaar moeten overbieden, links en rechts van ouders geld gebietst en zich tot over hun oren in de schulden gestoken. Ze hadden zich terecht afgevraagd of ze zo’n hoge hypotheek wel zouden kunnen krijgen. Eén geluk, de rente stond historisch laag. Ja, het geld is gratis. En met allebei een goede baan moest het net lukken.

Geen probleem was het advies.

Maar in een helder moment van bezinning hadden ze toch de vraag gesteld wat er zou gebeuren als één van de twee zou weg komen te vallen. Niet alleen de partner zou wegvallen, maar ook haar of zijn inkomen. En al was de rente nog zo laag. Bruin zou dat niet gaan trekken en de bank zou wel trekken, maar dan aan de bel. En die zou vervolgens ook de stekker er wel eens uit kunnen trekken.

No worries, had de adviseur gezegd. Voor ieder probleem is er een oplossing en hij had voorgesteld dat ze over en weer op elkaars leven een overlijdensrisicoverzekering zouden afsluiten. Zoveel concurrentie op de markt van dat soort verzekeringen dat je voor een scheet en drie knikkers zoiets kan afsluiten. Heel simpel, bij overlijden zou de verzekering uitkeren en met het bedrag zou de ander dan de hypotheek gedeeltelijk kunnen aflossen. Het restant van de hypotheek zou de langstlevende met haar of zijn salaris wel kunnen dragen want zo was het uitgerekend.

Een prima constructie. Maar ja, die bank wil natuurlijk wel de zekerheid dat het geld uit de polis ook echt wordt gebruikt voor die aflossing en niet voor een lange vakantie of een nieuwe auto. Nou, daar hebben ze wat op gevonden. De bank eist het pandrecht op de polis en wijst vervolgens zichzelf aan als begunstigde. Na overlijden ontvangen ze de uitkering en die verrekenen ze met de schuld. Hoe simpel kan het zijn. Probleem opgelost. En ook nog voor weinig. Althans, dat dacht het jonge stel.

Niet dus…

Dat bleek toen de jonge vrouw in kwestie bij mij op kantoor zat. Na de aankoop dachten ze dat alles geregeld was, dus ook in geval van overlijden. Die notaris konden ze wel skippen, dachten ze. Althans, zo hadden ze het toch begrepen. Een bezoek aan de notaris vonden ze dus niet nodig. Waarom zou je hè, als het toch al geregeld was.

Echter, door overlijden van de man was de helft van het huis door de ouders van de man en zijn broer geërfd. Vreselijke mensen vond ze (al vanaf het begin). De schuld was inderdaad verminderd, maar daar had zij in dit geval weinig aan. Zij bleef opgescheept zitten met een half huis, de schuld en die vreselijke schoonfamilie. We konden praten als Brugman, de schoonfamilie ging er met een gestrekt been in, wilde geld vangen en van de schoondochter af. Er was maar één optie, het huis moest worden verkocht.

Nog een geluk, het huis zou voldoende opbrengen in de huidige markt. Het leed zou na het verlies van de partner helemaal niet te overzien zijn geweest als de huizenmarkt ook nog ingezakt was.

Is dit een extreem en uitzonderlijk geval? Nee, helaas niet. Ik zou ze niet te eten moeten geven die hun zaken slecht geregeld hebben… zou erg druk worden aan de dis.