Artikel VOA Magazine november 2021: #Shetoo

DE VROUWELIJKE ONDERNEMER: IS ZIJ ECHT ZO ANDERS DAN HAAR MANNELIJKE EVENKNIE? GEBUTST DOOR HET GLAZEN PLAFOND, GESNEUVELD AAN HET THUISFRONT OF GEMANGELD DOOR MORES DIE DE HARE NIET ZIJN? OF VINDT ZIJ EVENGOED HAAR WEG DOOR HET MIJNENVELD VAN ONDERNEMERSCHAP, NIET GEHINDERD DOOR EEN GEBREK AAN BALLEN? IN DE RUBRIEK #SHETOO GEVEN VROUWELIJKE ONDERNEMERS HUN KIJK OP ZAKEN.

Tekst: Esther Daniëls. Foto's: Marius Roos.

Lees je een interview met Linda Tjaden, dan gaat het altijd weer over al die ballen die ze in de lucht weet te houden. Moeder van twee pubers, actief in de VOA Sportcommissie, als lijncoördinator bij de hockeyclub, in de MR van het Scalacollege, en bladiebladiebla… Je zou bijna vergeten dat ze acht jaar geleden werving- en selectiebureau Wikiwork heeft opgericht en sindsdien heel wat succesvolle matches tot stand heeft gebracht met haar team. Het cliché van de behendige jongleur is misschien wel aansprekend, maar voor Linda zelf is het gewoon een kwestie van doen: “Ik heb alles aangepakt wat op mijn pad kwam.”

Eerst maar eens even korte metten maken met die #shetoo-inleiding boven dit stuk, want ongelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen? Sorry hoor, maar Linda herkent zich er niet in. “Ik ervaar dat simpelweg niet zo, niet voor mezelf en ook niet om mij heen. Misschien scheelt het dat ik veel met vrouwen werk - zowel collega’s als opdrachtgevers – en dat die allemaal leuke banen en bedrijven hebben. En ja, vrouwen maken vaker de keuze om minder te werken, maar het is toch een groot goed dat parttime werken in ons land alom geaccepteerd is, ook voor mannen? Al die discussies over de huishoudelijke taakverdeling zijn bij ons nooit een probleem geweest. Als er nog niet gekookt is, trek ik gewoon iets uit de koelkast, ook prima. Ik red me wel.”

Altijd de wijzere
Die zelfstandigheid zat er altijd al in, vertelt Linda, al is zij de enige ondernemer in het gezin. “Mijn ouders zijn al vijfenvijftig jaar bij elkaar en nog steeds supergelukkig samen. Mijn vader was accountant bij de overheid en mijn moeder was thuis, maar beiden waren heel actief in het verenigingsleven. Het was een typisch D’66-gezin en ik geloof dat ze nog steeds pissig zijn dat ik VVD stem. Ik heb een jongere broer en ik had ook een oudere zus, maar zij is aan een hartafwijking overleden toen mijn moeder van mij in verwachting was. In ons gezin sluimerde soms dus een groot verdriet, maar mijn ouders stopten dat weg om mij een fijne, zorgeloze jeugd te geven. Die heb ik zeker gehad, al denk ik dat mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel daar ergens is begonnen. Ik probeerde altijd de wijzere te zijn, nooit moeilijk te doen en alles zelf te regelen.”

Mensen blij maken
Na de middelbare school vertrok Linda naar Utrecht om Algemene Letteren te studeren. Ze doet er een beetje schamper over. “Nou ja, Algemene Letteren, dat wordt door velen toch beschouwd als een pretpakketstudie. Ik studeerde af in de communicatie-informatica, een richting die kort daarna een roemloze dood stierf. Niet zo gek, want ze probeerden twee uitersten te verbinden waarvan ik nu denk dat die eigenlijk onverenigbaar zijn.” Ze liep stage bij het Millenniumplatform, vond haar eerste baan bij IT-bedrijf Pink Elephant en na twee jaar belandde ze bij het eerste wervingsbureau. “In dit vak maak je mensen blij: kandidaten met een passende baan en opdrachtgevers met een goede kracht. Het tot stand brengen van die match is altijd mijn grootste drijfveer geweest. Ik zie snel waar mensen goed in zijn en ook waar en bij wie zij dan tot hun recht kunnen komen. Bovendien ben ik onwijs nieuwsgierig: ik vraag mensen het hemd van het lijf en zit nooit zonder een praatje. Uit zulke gesprekken is al vaak een bemiddeling voortgekomen, niet alleen op kantoor, maar ook gewoon tijdens een borrel of op de sportclub.”

Ongezouten meningen
Acht jaar geleden startte Linda haar eigen bedrijf. Een bewuste keuze voor het ondernemerschap? “Ik dacht gewoon dat ik het zelf beter kon en verbond daar mijn conclusies aan. Al snel had ik een team om mij heen verzameld van competente vrouwen die elkaar prima aanvullen en met wie ik kan lezen en schrijven. Ik sta overigens op het punt om mijn eerste mannelijke medewerker aan te nemen en ik ben heel benieuwd wat dat betekent voor de dynamiek in ons team. We bemiddelen vooral kandidaten vanaf MBO+ niveau voor lokale en regionale opdrachtgevers. Als werkgever geef ik mijn medewerkers veel vrijheid en verantwoordelijkheid, maar ik weet wel precies hoe ik het wil. Daarin krijg ik voldoende tegengas hoor, want als ik alles naar me toe trek, kan ik best irritant zijn met mijn ongezouten meningen. In mijn daadkracht en enthousiasme ga ik dan te snel, waardoor anderen me niet meer kunnen volgen. Even mezelf terugfluiten, denk ik dan. Tegelijkertijd draag je de verantwoordelijkheid uiteindelijk alleen, als ondernemer, maar daarvan heb ik nog nooit een nacht wakker gelegen.”

Parels
Hoe weet ze haar team te motiveren om successen te boeken? “We hebben een mooie traditie opgebouwd om successen met elkaar te vieren, dus ik trakteer ze graag op een gezellig tripje naar het buitenland of op een lekkere lunch in de Alphense horeca. Ik doe niet aan targets of bonussen, en ik stuur evenmin op cijfers. Dat laat ik graag aan mijn boekhouder over. Eerlijk gezegd vind ik de omzet überhaupt niet zo belangrijk, mag ik dat zeggen? Als team zijn we eerder intrinsiek gemotiveerd om voor onze opdrachtgevers de beste oplossing te vinden. We hebben ook alleen maar leuke klanten, want als mensen niet in ons product geloven, komen we ook niet tot een samenwerking. Ik heb ooit van een workshop van Marc Lammers, destijds bondscoach van het Nederlandse dameshockeyteam, onthouden dat je beter van jouw eigen achten een tien kunt maken, dan dat je je druk maakt om jouw vijfjes en zesjes. Ga op zoek naar mensen die je daarin aanvullen, die goed zijn in de dingen die jij niet beheerst, zodat je zelf kunt focussen op jouw kracht. Voor mij is dat het snelle schakelen, het netwerken en de gespreksvoering. Het liefst gooi ik het CV over de schutting en schuif ik de vacature aan de kant om gewoon met iemand te praten en écht te luisteren. Wat kan hij inbrengen in een organisatie en wat gaat hij daar leren? Zulke gesprekken? Dat zijn de parels uit ons werk.”